Ενώ στην εποχή μας η θρησκεία υποβιβάζεται από τους περισσότερους σε μια δευτερεύουσα σφαίρα της κοινωνικής ζωής, στο Πρώιμο Βυζάντιο συνέβαινε κάτι διαφορετικό.΄Oχι μόνο η θρησκεία -παγανιστική και χριστιανική βρισκόταν στο προσκήνιο, αλλά και η χριστιανική Εκκλησία συνεχώς καταλάμβανε ηγετικό ρόλο στην πολιτική, οικονομική και κοινωνική ζωή. Oι Bυζαντινοί εμπλέκονταν στα θρησκευτικά ζητήματα με πάθος, όπως και στα πολιτικά και κοινωνικά. Στα ογδόντα περίπου χρόνια που μεσολάβησαν από το Διάταγμα του Μεδιολάνου (313) και την αντιπαγανιστική νομοθεσία του Θεοδοσίου Α' (391-2), η χριστιανική Εκκλησία και οι επίσκοποί της είχαν κερδίσει μια ισχυρή θέση μέσα στο ΄Yστερο ρωμαϊκό κράτος. Ο Χριστιανισμός είχε ως τότε γίνει ισχυρός παράγοντας στην κοινωνία, παρόλο που απείχε ακόμη πάρα πολύ από το να γίνει ευρύτατα αποδεκτός. Στη συνέχεια, ως τον 7ο αιώνα -αλλά και τους επόμενους- η Πρώιμη βυζαντινή κοινωνία καθορίστηκε από τη διαδικασία προσδιορισμού του χαρακτήρα της χριστιανικής θρησκείας σε πολλές όψεις της: στο δόγμα, στη θρησκευτική πρακτική, στην κοινωνική οργάνωσή της, στην έκφρασή της μέσω μορφών τέχνης και αρχιτεκτονικής (με το χτίσιμο εκκλησιών και τη διακόσμησή τους, αλλά και με τα έργα τέχνης που είχαν κάποιο θρησκευτικό περιεχόμενο ή συμβολισμό). Μέσα από τη διαδικασία αυτή, η βυζαντινή κοινωνία απέκτησε και η ίδια μια φυσιογνωμία που την ακολούθησε σε μεγάλο βαθμό στη Μεσοβυζαντινή και Υστεροβυζαντινή περίοδο, καθώς η νέα χριστιανική ηθική και κοσμοθεωρία υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες κοινωνικής μεταβολής.
Πηγή: ΙΔΡΥΜΑ ΜΕΙΖΟΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

0 Σχόλια